Inmiddels ben ik alweer iets meer dan een week thuis. Wat is de tijd snel gegaan. De afgelopen zeven weken waren voor mij zowel mooi en leerzaam als confronterend en moeilijk. Dat is ook de reden waarom ik in de tussentijd niets over mijn behandeling heb geschreven. Ik had hier even geen behoefte aan. Ik heb veel steun gehad van binnenuit en dat heeft me goed gedaan. Even zo weinig mogelijk contact met de 'echte wereld'. Nu moet ik het grotendeels zelf doen en alles wat ik heb geleerd in de praktijk gaan toepassen. Maar wat heb ik nu eigenlijk geleerd en hoe wil ik dit toe gaan passen in de 'echte wereld' ? Ik zal daarom bij de reden van de opname beginnen.
Ik ben in behandeling bij U-Center vanwege mijn depressie, gedeeltelijk voor mijn eetstoornis Anorexia Nervosa en de persoonlijkheidsstoornis. Deze laatste reden klinkt erger dan het daadwerkelijk is. Het heeft te maken met te perfectionistisch zijn, te lief en zorgzaam, te veel voelen, geen gevoel erkennen en kunnen uiten mezelf overvragen en over grenzen heen gaan en geen idee hebben wie ikzelf ben . Combineer deze ingrediënten samen met alles wat ik heb meegemaakt in m'n leven en daaruit is mijn zelfbescherming, mijn overlevingsmechanisme ontstaan. Anorexia Nervosa en Depressie. En de handelingen die ik mezelf als klein kind al heb aangeleerd om te overleven en om sterk te zijn, zijn moeilijk af te leren en spelen zich voornamelijk af als negatieve gedachte. Negatieve gedachte die ik uit en betrek op mezelf. In grote lijnen ben ik bezig geweest om dit in kaart te brengen, om het te accepteren en hiermee aan de slag te gaan. Dit heb ik gedaan door diverse groepstherapieën te volgen, individuele gesprekken en door zelfstandig opdrachten te maken.
Bij het U-Center ben ik 7 dagen in de week bezig geweest met het veranderen van mijn patronen en heb ik continue uit mijn comfortzone moeten te stappen. In het begin vond ik dit heel zwaar. Zeker de eerste 2,5 week was een enorme overgang van geen mensen om me heen naar veel mensen om me heen, weer een normale dagstructuur, 3 maaltijden eten en een hoop gesprekken met nog steeds een erge somberheid. Alles voelde dan ook heel ongemakkelijk en niet fijn. Het naar buiten gaan elke dag was een opgave maar tussen week 4 en 5 kon ik eindelijk zeggen dat ik er niet meer tegen op zag om naar buiten te gaan. Ik kon makkelijker opstaan, voelde me minder vermoeid en sliep eindelijk tussen de 3 a 5 uur per nacht. Daarnaast moest ik wekelijks wegen en merkte ik dat ik voor het eerst heel veel moeite moest doen om aan te komen. De kilo's die eraf zijn bleven eraf en de hoeveelheid die ik aan moest komen kwam ik niet aan. Gelukkig heb ik daar met de arts goede afspraken over kunnen maken en achteraf kan ik zeggen dat ik wel een beetje blij ben met het wekelijks wegen. Hier zag ik in het begin erg tegenop, maar door toch te kijken en te realiseren dat normaal - in mijn geval veel eten dit keer- eten en bewegen niks geks doet met je gewicht en lichaam, bevestigde het weer hoe raar mijn gedachtes zijn en dat deze absoluut niet kloppen. Dat mijn gezonde ik het wel weet maar mijn gevoel iets anders zegt -Weer een kleine overwinning voor mijzelf-.
De laatste 2 weken ben ik vooral bezig geweest met het zoeken van een passende vervolgbehandeling. Dit was voor mij niet makkelijk. Ik werd overal afgewezen vanwege mijn te lage bmi met als resultaat dat ik weer sta aangemeld bij Human Concern. Niet dat dit erg is want hier kunnen ze me ook goed helpen en mijn eetstoornis is nu niet de hoofdzaak gelukkig. De vervolgbehandeling heeft voornamelijk te maken met het persoonlijk stuk. Hierin heb ik nog een hoop te leren en kan ik nog enorm in groeien, zeker op het gebied van zelfacceptatie en ontwikkeling.
Al met al heb ik de afgelopen 7 weken een hoop geleerd en heel veel handvatten en bevestig gekregen. Daarnaast hele fijne mensen om me heen gehad die ik heel erg dankbaar ben en waarvan sommige zelfs echte vrienden zijn geworden.
Het belangrijkste wat ik heb geleerd en wat ik langzamerhand kan accepteren. Is dat ik er niks aan kon doen. Het is mij overkomen en door altijd te overleven heb ik mezelf beschermd en gedaan waarvan ik dacht dat het de juiste manier was. Ik weet nu dat ik niet mijn eetstoornis en depressie ben. Zij definiëren mij niet als persoon. De persoon die ik wil zijn, wil ontdekken en ontwikkelen is mijn gezonde ik. Haar accepteren, omarmen en liefhebben is voor mij de grootste uitdaging naast het aangaan van het ''echte leven''.