In november 2017 op de hotelkamer in New York drong het tot me door dat mijn depressie veel erger was dan ik besefte. In eerste instantie ging ik al met een leeg en somber gevoel weg in de hoop dat het daar beter met me zou gaan. Dat ik moe was na een heel jaar non-stop werken en dat ik even een andere omgeving nodig had. De eerste paar dagen waren fijn, zeker omdat ik mijn vriendinnen weer zag na een jaar. Maar op de momenten waarop ik alleen was voelde ik me heel eenzaam, leeg en vermoeid. Het gevoel van vrij zijn, het avontuur opzoeken en nieuwe dingen ontdekken kwamen niet binnen en na drie weken besloot ik om terug naar huis te vliegen.
In december begon ik bij mijn nieuwe baan waar ik met positieve energie aan begon. Echter was dit van korte duur. Ik merkte dat ik moeite had met mijn concentratie, mijn energie was volledig weg na een werkdag en de positiviteit werd opgeslokt door al het negatieve. Kortom mijn depressie was al aardig de overhand aan het nemen, ik zette mijn masker op en ging door alsof er niets aan de hand was. Totdat ik in februari merkte dat ik s ochtends mijn bed niet meer uit kon komen. Het kostte me zoveel moeite om op te staan en me klaar te maken, om te trein te pakken en mezelf te motiveren voor een nieuwe werkdag.
Ik besloot op dat moment om hulp te vragen bij de huisarts en werd doorverwezen naar Indigo. Hier kreeg ik een keer per week een gesprek bij een psycholoog voor mijn depressie. In het begin ging het erg goed en had ik het idee dat ik een beetje energie terugkreeg, totdat ik op een werkdag weer met de trein moest en ik mezelf niet meer vertrouwde. Ik zag er zo tegenop om met de trein te moeten reizen naar het werk in de drukte en met alle negatieve gedachten in mijn hoofd dat ik werd doorverwezen naar Pro Persona. Hier werd gelijk duidelijk dat ik een veel intensievere behandeling nodig zou hebben en dat zij deze niet konden bieden. Samen met de psychiater ben ik op zoek gegaan naar een passende behandeling. Maar ook dit kost een hoop tijd vanwege alle wachttijden bij de diverse klinieken. Daarnaast begon mijn eetstoornis ook weer meer naar voren te komen wat ervoor zorgde dat ik niet overal terecht kon.
Inmiddels was het oktober, had mijn depressie echt zijn dieptepunt bereikt en was ik nog steeds opzoek naar een passende behandeling. Ik kwam mijn bed nauwelijks nog uit, mijn gevoel was weg - somber, leeg en groot zwart gat- de dingen waar ik eerst plezier uithaalde betekende niks meer en ik zat continue in mijn hoofd. De hele dag door alleen maar negatieve gedachtes, nergens zin meer in hebben, weinig eten en totaal geisoleerd van de buitenwereld. Daarbij kwamen nog eens mijn slaapprobleem -nachten van niet slapen tot 1 a 2 uur per nacht-, de suïcidale gedachte en dat er geen eind leek te komen aan de dag.
Ik wist niet meer wat ik met mezelf aan moest, tot ik op internet het U-center tegenkwam. Deze kliniek sprak me erg aan en na de informatieavond was ik ervan overtuigd dat dit de behandeling was die ik nodig zou hebben. Ik heb me aangemeld en na een aantal gesprekken te horen gekregen dat ik kon starten op 31 oktober. Op dat moment was ik opgelucht, ik werd eindelijk niet afgerekend op mijn eetstoornis maar werd ik gezien, gehoord en begrepen.
Na het gesprek besefte ik pas dat ik altijd al de depressie bij mijn eetstoornis heb gehad. Alleen merkte ik het toen niet zo. Naar de buitenwereld lachte ik alles weg, bleef ik maar doorgaan en blokkeerde ik mijn gevoel. Al die jaren heb ik overleefd en nooit echt geleefd. Me nooit echt kunnen ontwikkelen en kunnen zijn wie ik ben. Eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee wie IK ben. En dat is iets wat ik heel moeilijk kan accepteren.